Walcownia żelaza

Szanowny Panie,

co Pan namieszałeś, Panie? W ogóle nie mogłem posta nowego utworzyć. Bałagan jakiś. Zmiany. Po co to komu? Postęp. Po co to komu? Człowiek. Człowiek. Maszyna. Człowiek-maszyna. Maszyna.

Widzi Pan tu jakieś piękno? Znajdzie się. Zachwyt pojawia się przecież z zaskoczenia.

Niech Pan to powiększy.

Niech się Pan w tym zatopi. 

Widzi Pan tu jakieś piękno? Zawsze coś się znajdzie. Zachwyt pojawia się przecież z zaskoczenia.

Słyszy Pan huk. Huk. I jak piszę huk, to znaczy - HUK! Tak prasuje się stal. Tłum. Ciała silne, żylaste. I ogień. Tryska z ciemności. Stal tryska… Stal!

Widzi Pan tych ludzi, którzy odpoczywają, schowani za prasą. Jeden próbuje się pożywić, drugi naprędce coś z butli duszkiem wychyla, trzeci siedzi z menażką między nogi wciśniętą i… tak siedzi tylko, bo na nic więcej już sił nie ma. Ludzie Ci brudni, czarni wręcz. Pot i brud. I wszyscy przez ten ogień zjednoczeni, chociaż czerń się leje ze ścian i sufitu.

Koła żelazne w cieniu się skrywają. Bezdusznie się obracają. Dla człowieka pracują, lecz z człowiekiem się zmagają. Mięśnie napinają. Kręgosłupy przygniatają. Kolana uginają.

Boże daj siłę. Na pewno z niejednego gardła słowa takie paść musiały. Daj siłę. Bo jak inaczej z tą prasą się zmagać? Skoro stal prasuje z łatwością taką, to co dopiero zrobić może z ludzkimi członkami? Pan spojrzy tylko na te twarze oświetlone przez stal ognistą – napięte, skoncentrowane. Ścięgna, mięśnie jak struny naciągnięte, jakby zwierza dzikiego ujarzmić musiały. Lew z ognia wszak kroczy między nimi. A może to i sam diabeł? Tytoń otuchy dodać musi. Bracia obok wspomogą ramieniem. Ale czy ktoś pomoże, kiedy coś nagle wypadnie, coś się przewróci, coś złego się stanie? A stać się musi kiedyś.Co dzień coś się dzieje takiego. Wypadki chodzą po ludziach. Mężczyźni zaciskają zęby. Ciągną te wózki. Obracają te koła. Zaciskają te szczypce. Walcują żelazo.

Paweł D.