Bezduszny kolektyw

Szanowny Panie,

historia zaprawdę niebywała, a jeszcze bardziej tragiczna. Nie wiem, jak to możliwe. Hm… przypadek? No rzeczywiście nie łatwo w to uwierzyć. Tylko, jeśli nie przypadek, to co? Boski plan? Może tak być. Może ten gość z antykwariatu był dobrym człowiekiem, ale musiał dostać to przebaczenie, żeby odejść w spokoju i wzlecieć do nieba (zahaczając niechybnie o czyściec)? Może. Albo po prostu ktoś na górze chciał rozbebrać starą ranę i zobaczyć, jakiego bólu może jeszcze przysporzyć. Chyba nie będziemy w stanie tego stwierdzić. Ech… takie to życie właśnie jest. Nic pewnego. Same znaki zapytania. I żadnego sensu.

Pan zwróci uwagę, że jeśli w jakiejś grupie – rodzinie czy małej lokalnej społeczności – pojawi się taka historia, to jest przechowywana z największą starannością. Opowiada się ją dzieciom, żeby one niosły ją w świat, a żeby nikt tej historii nie zapomniał przypadkiem. Jedno, że jest ciekawa, ale czy to jedyny powód? Czy nie jest ważniejsze właśnie to pytanie, które Pan zadał, a które naturalnie pojawi się w głowie niemal każdego słuchacza? Przypadek czy nie przypadek? Taka opowieść staje się narzędziem przeciwdziałania anarchii wręcz. Bo pozwala wierzyć, że wszystko co robimy, jest gdzieś zapisywane – że to część jakiejś większej całości. I jak wychowawczo może działać! Opowiesz to dziecku i już będzie wiedziało, że zło wyrządzane nie znika i nawet po latach może zjawić się w formie namacalnej, silne i gotowe do zadawania bólu. Ale co jeśli takie zdarzenia i historie są tylko po to, żeby utrzymać w ramach społeczeństwo? Że to tylko część jakiegoś układu immunologicznego. Bo jeśli tak, to faktycznie przypadek to nie jest, ale też nasze szukanie w tym Boga okazuje się bez sensu. A zachowania nasze koniec końców zawsze będą chaotyczne, przypadkowe i prowadzić będą jedynie do wprowadzania do systemu nowych komórek, które podtrzymają ten nasz organizm przy życiu.

Ech. I się zdołowałem. Zawsze się tak dzieje, kiedy tracę wiarę w jednostkę. Chociaż… zawsze można przyjąć, że każdy jest bytem wyższym dla pojedynczych komórek swojego ciała i w tej perspektywie człowiek bogiem się jawi. Przecież jedną swoją decyzją niefortunną mogę im wszystkim urządzić Dzień Sądu Ostatecznego i wysłać w zaświaty (czyli gdzie?). Mogę im stwarzać trudne warunki życia złym odżywianiem i alkoholem. Mogę je głodzić. Mogę sprowadzać na nie choroby. Hm… może nie jest tak źle, jak człowiek sobie zda sprawę, że jest od czegoś większy. A że jest tak samo mały wobec czegoś innego… cóż… szukajmy pozytywów.

Paweł D.

PS. Pan wybaczy to gejowskie tło, ale od tych rozmów o boskości zachciało mi się wprowadzania zmian.